Еднорогиот елен – Рифат Кукај

Mоето верно куче Џери, во оваа влажна и темна визба, меко се потпира на мојот грб. Како да се плаши да не настинам. Во градите чувствувам тапа болка и одвреме- навреме бодежи од раната што ја здобив бегајќи од тупаниците на дружината “Тигри”. Во срцето чувствувам дека пријателите што ме доведоа тука скришум, се добри. Ми дадоа јадење, пиење и убаво ме сместија…Се заколнаа дека никому нема да кажат за мене. Ми се чини, ноќ е… дваесет и два часот и петнаесет минути…